Pro neji vže skazano stil`ky harnych sliv, ščo najkraščym komplimentom bula b movčanka.
Vse inše tak, ale ne slova.
Naj vucho rejestruje perelik nepočutych zvukiv. Dovho, terpl`ače naj nasluchovuje klekit buźka, civkanńa lastivky, ńavkanńa kani.
Naj nis rozkošujet` śa mlosnym zapachom svižoho tlinu i rozkladu ploti litńoji flory.
Naj oči skorod`at` skujovdženi ryskal`amy j motykamy pol`a u pošukach probytych rycarśkych šolomiv, zlamanych mečiv, venecijśkych monet čy gudzykiv z levykamy.
I vse ce u movčanci. Vtim, movčanka, kažut`, i je zolotom.
Sim vidtinkiv maje zoloto mojeji bat`kivščyny. Sim vidtinkiv movčanky.
Žovto-haŕačyj i teplo-žovtyj, nižno-rudyj i bronzovo-nižnyj, jaskravo-červonyj i temno-oranževyj, terpko-bordovyj.
U movčanci Sonća.
A sonce lahidne i spivčutlyve, jak ostanńe pryčast`a. Jak včorašńa l`ubov – šče tepla, ta vže nežyva. Sonce i povnyj štyl` nebesnoji blakyti, z hlybyn jakoji dolynaje poklyk dalekoji domivky.
Tak, takoju je osiń u čarivnij krajini, jakoji nemaje.
Zolota osiń mojeji Bat`kivščyny.